Wracając do turnusu (pewnie nie jeden jeszcze raz).
To był dobrze spędzony czas. Zostałam wyćwiczona za wszystkie czasy. Trochę nam się nie chciało wierzyć, że w niespełna dwa tygodnie można coś zdziałać tak, żeby od razu było widać efekty. A tam naprawdę to potrafili zrobić. Wróciłam do domu wymęczona, ale prawie siedzącą. Nogi mi się zgięły w kolanach, a ręce mam opuszczone i otwarte. Nie trzymam już gardy, jak bokser, lecz normalnie (prawie) siedzę. Głowa czasem mi jeszcze opada, ale np. w foteliku samochodowym, lekko pochylonym, siedzę prosto. Ten turnus był naprawdę bardzo rehabilitacyjny. Nie żałuję, że wybrałam właśnie ten ośrodek i nie dziwię się, że ma takie dobre opinie. Już zapisaliśmy się na kolejny turnus i będę tęsknić za ciociami i wujkami oraz fajnym klimatem tamtego miejsca. Poznaliśmy też inne dzieci i ich wspaniałych rodziców. Przyjeżdżają tu ludzie z całej Polski - od Zgorzelca, przez Szczecin aż po Lublin. Była nawet mała Lenka spod Londynu. Wiele się dowiedzieliśmy i fajnie się bawiliśmy.
Pozdrawiamy nowych znajomych! A kadrze DZIĘKUJĘ za zaangażowanie i mile spędzony czas!

Po godzinach ciężkiej pracy:

Skaczemy wysoko, wysoko (lubię trampolinę)

Dokarmiamy koniki.
Ten duży próbował też, czy Ala jest smaczna
i ugryzł ją w ramię  (niedobry!)

Zwiedzamy okolicę

Odpoczywamy

A gdzie to tato zabrał nas w niedzielę? A na Mistrzostwa Polski w kolarstwie szosowym. Ścigali się niedaleko nas, pogoda dopisała, więc żal byłoby przepuścić taką okazję. Nigdy na takiej imprezie nie byłam jeszcze. Było ciekawie. Trochę pospacerowaliśmy i podopingowaliśmy naszych kolarzy. Dziękuję matko i tatko, że mnie zabraliście. Mama się trochę obawiała, czy dam radę, ale byłam grzeczna ;-) A po wyścigach wskoczyliśmy na grillosa do wujka Bartka, wciągnęłam kiełbaskę i karkóweczkę (żart!) i czas było wracać. Fajny to był dzień.

Mistrz Flowerman - Michał Kwiatkowski

tutaj jeszcze trzeci

Pamiętnik z turnusu
Przyjechaliśmy. Z lekkim poślizgiem, ale jesteśmy. Droga była daleka i męcząca (ponad 300 km). Drzemałam w aucie może z 10 minut, a po drodze były dwa przystanki. Przybyliśmy ok. 19-tej. Dobrze nie pojadłam i byłam wymęczona. Pierwszy wieczór był okropny. Płakałam długo i zasnęłam po 24-tej. A rano pobudka i zajęcia. Grafik mam niezły. Pierwsze zabiegi już wczesnym (jak dla mnie) rankiem. Nieźle się zapowiada. Do boju!
Masakra jest. Wzięli się za mnie ostro. Nie ogarniam tego. Jest ciężko. O 8 rano zaczynam konną jazdą z wujkiem Wojtkiem, potem mam kinezyterapię z ciocią Kasią, potem terapię zajęciową z ciocią Dorotką, potem co drugi dzień basen z ciocią Karoliną lub...
Ale co ja tu się będę rozpisywać, zobaczcie sami, jak wygląda mój grafik na turnusie:

Nie wiem, czy ktoś z was by to wytrzymał, a ja muszę. Jazda jest na maksa. Wieczorami czuję się jak koń po westernie, ale nie narzekam. Może tylko czasami, kiedy chciałabym coś zjeść lub się zdrzemnąć, a akurat mam zajęcia. Z jedzeniem nie jest tak źle, szczególnie że jem głównie łyżeczką w ciągu dnia. Zawsze znajdzie się chwila, by coś przekąsić. Gorzej jest z drzemką, bo to jest grubsza sprawa. Tutaj nie jest zbyt cicho, a ja do usypiania lubię mieć ciszę. No a poza tym, to trzeba trochę czasu, żebym zasnęła. Ale jak mnie dobrze przeczołgają, to idzie mi sprawnie i zasypiam szybko. A wieczorem, koło 20-tej jestem już dętka i bardzo chcę spać, choć tutaj jeszcze nie ma ciszy. Wtedy robimy szybką kąpiel, każdy po kolei. Ala z tatą wychodzą gdzieś, a mama mnie usypia, a potem zwykle do nich dołącza. Jak zwykle jest z nami niania (elektroniczna). Bez niej się nie ruszamy na wyjazdy. Rodzice mnie zamykają, biorą nianię i spokojnie mogą spędzić wieczór.
A teraz opowiem wam szczegółowo, jakie mam zajęcia i jak mi na nich jest.
Hipoterapia. Mój dzień zaczynam pod spotkania z wujkiem Wojtkiem i jego konikiem Sancho. Mama myślała, że ja się na konia nie nadaję, bo nie umiem siedzieć, ale okazuje się, że tutaj tak się umieją nami zająć, że nawet niesiedzący sobie poradzi. Co tu dużo pisać, zobaczcie sami:

Jak widać - raz na koniu siedząc, a raz leżąc.

Ciekawe doświadczenia.

 Było też na leżąco w terenie :-)

Kinezyterapia. Zajęcia bardzo podobne do tych, które mam z moją panią Kasią. Różnica jest taka, że nie znamy się z tą ciocią i tutaj jestem w maglu - zaraz po mnie idzie następne prześcieradło. Czasem się drze, tak jak ja, a czasem nie. Moje ćwiczenia lubię, a te tutaj średnio. (Chociaż nowa ciocia też się nazywa Kasia i się bardzo stara). Czuję presję czasu, a tego nie lubię. Ja lubię powoli i z uczuciem.

Basen. Odkryłam, że lubię kąpiele w basenie. Na pierwszych zajęciach mimo, że byłam wymęczona i niewyspana po podróży, nawet się nie darłam. Była tam ze mną fajna ciocia Karolina. Podobało mi się.

Terapia zajęciowa. Zabawianki za ciocią Dorotką. Tutaj fajnie spędzam czas. Wyjmuję i wkładam klocki, bawię się piłeczkami (z pomocą cioci oczywiście). Ta ciocia ma w sobie jakieś logopedyczne zdolności i u niej jestem bardzo grzeczna.

Logopeda. Przyjemne zabawy z ciocia Basią. Muszę przyznać, że lubię logopedki. One mają jakąś szczególną umiejętność zagadywania dzieci. Tak mnie zawsze zaćwierkają, że mile spędzam z nimi czas. Przyjemne z pożytecznym.

Pająk. Na tych ćwiczeniach czuję się jak pajęcza zdobycz, choć mam się chyba raczej sama w niego zamienić. Przyczepiają mnie do takich elastycznych linek i mam na nich dyndać. No niezupełnie, bo póki co, ćwiczę w siadzie, ale efekt końcowy tych ćwiczeń to dyndanie. Pewnie nie zdążę zawisnąć, bo wszystko mi idzie powoli, ale co sobie poćwiczę, to moje. Dobrze, że jest ze mną ciocia Karolina od basenu, bo ona jest wesoła babka i umie mnie zagadać, kiedy jest coś nie tak. Mamie się podobam w sieci. No cóż, rzecz gustu.

Magnetostymulacja. Tutaj wjeżdżam do magicznej tuby magnetycznej i mnie napromieniowują. Na szczęście trwa to tylko 8 minut, bo trzeba leżeć na twardej kozetce raczej nieruchomo, a to nie jest wcale miłe. Efekty? Trudno powiedzieć, bo nie widać nic.

Bioptron. Czarodziejska lampa z pięknym żółtym światłem. Mama nagrzewa mi tymi promieniami klatkę piersiową przez kilka minut. Może to jest i fajne, ale znowu trzeba siedzieć  nieruchomo. Na szczęście tutaj mama trzyma mnie na rękach z zadartą bluzką siedząc w fotelu, bo promienie mają grzać gołe ciało. Dla mnie średnia przyjemność.
Cranio sacrale. Masaże głowy z ciocią Pauliną. Kiedyś się już z tym spotkałam. Moja fizjoterapeutka od Vojty miała taki kurs i mnie czasem masowała. Niestety, wtedy okoliczności były bardzo odmienne, bo kończyło się "duszeniem", czyli rehabilitacją met.Vojty. Tutaj to czysta przyjemność. Salka jest przyciemniona, pachnąca jakimiś kadzidłami i słychać piękną muzykę w tle. Mimo, że  mam leżeć na kozetce na plecach przez 20 minut, to czysty odlot. Mama przy mnie sama prawie zasypiała. Żartuję, musiała mnie ubezpieczać, żebym nie fiknęła kozła na podłogę. Bardzo fajne zajęcia z miłą ciocią.

Masaż suchy, a właściwie oliwiony. Tutaj ciocia masuje moje nogi. Fajnie jest, ale gabinet jest otwarty i trochę się kręcą ludzie, co mnie rozprasza.

 
Biomasaż. Relaksik. W zacisznym pokoiku masowanie ciałka. Przyjemne. Godzina tylko nieprzyjemna, bo jestem już wymęczona i chce mi się spać. Po kilku darciach paszczy ciocia wpadła na pomysł, by mnie wymasować w wodzie. Sprawdziło się. I mi i jej się podobało.

Stymulacja wielozmysłowa. Zabawy na całego. Huśtaweczka taka i owaka, basen z piłeczkami (nie przepadam) i masa innych zabaw.

Terapia ręki. Fajnie brzmi, ale tak mnie ciocia Ania wymęczyła, że nie chcę wspominać. Za to jej radość po masowaniu-masakrowaniu i słowa pochwały "super, puściła już za drugim razem" - bezcenne.

 

Sherborne. Codziennie o 15-tej odbywały się wspólne zabawy na dużej sali na materacach. Zajęcia były nieobowiązkowe i nie wszyscy na nie przychodzili. My byliśmy kilka razy, bo o tej porze zwykle drzemałam.

Muzykoterapia grupowa i indywidualna (w moim przypadku dwuosobowa, razem z małą Milenką). Zajęcia grupowe odbyły się dwa razy. Za pierwszym było wesoło, a na drugi raz pan przyniósł mikrofon oraz głośniki i dla mnie było  za głośno, więc musiałam wyjść. Zajęcia indywidualne były z panią i jej pianinkiem. Razem z Milenką bawiłyśmy się w śpiewanki i pokazywanki z mamami. Muszę przyznać, że na zajęciach grupowych było ciekawiej - wesoło i ze śpiewem na ustach.

Muzykoterapia grupowa

Dogoterapia. Odbyły się też dwa spotkania z psem. Ja byłam na jednym. Zajęcia były w małej salce pełnej ludzi i gwaru. Wytrzymałam chwilkę. Było głaskanie i karmienie pieska. Śliczna czarna sunia do nas przychodziła, bardzo żarłoczna na psie łakocie.
Popołudniami zawsze były jakieś zajęcia dla chętnych. A to pieczenie ciasteczek, a to rysowanie kredą po chodniku lub robienie i jedzenie sałatki owocowej. Wszystko oczywiście rękami dzieci (z pomocą rodziców w miarę potrzeb). Zawsze było ciekawie i wesoło.

Działo, się niemało i mi się podobało!

Jestem wreszcie w domu.
We wtorek skończył się mój pierwszy turnus rehabilitacyjny. Muszę przyznać, że dali mi tam ostro w kość. Jak rano zaprzęgli mnie na konia, tak orali prawie bez przerwy (10 minutowe były tylko - na zmianę salki) do obiadu. Jest dużo do opowiadania i ciężko ogarnąć. Dobrze, że mama pisała pamiętnik, to niebawem dowiecie się, jak wygląda rehabilitacja na turnusie. Wyćwiczyli mnie na wszystkie strony, ale było fajnie. Trochę orania, trochę relaksu. Tego pierwszego jednak, jak dla mnie, za dużo. Zwykle po zajęciach byłam tak zmęczona, że nie w głowie mi były zabawy, lecz spanko. Teraz sobie odsypiam i odpoczywam. Muszę się przestawić na mój normalny rozkład jazdy.
Mam już też fotelik samochodowy, na który czekałam. Co prawda przyszedł po moim powrocie, ale już wreszcie jest. Niebawem moja pierwsza w nim podróż na rehabilitację. Foto wkrótce. Cała reszta też.

Brzydkie (?) kaczątko

Moje spotkania z neurologopedką nie idą na marne. Chociaż ostatnio się z nią rzadziej spotykam, to powoli widać efekty. Zaczynam bowiem jeść z łyżeczki. Mama ze mną codziennie ćwiczy i potrafię już nawet zjeść obiadek, a ostatnio zjadam na kolacje miseczkę kaszki łyżeczką. To naprawdę niesamowite. Pani Sylwia jest ze mnie bardzo zadowolona. Rodzice też. Musimy tylko teraz ogarnąć częstotliwość. Z miseczki jem dużo mniej niż z butli i trzeba mnie karmić częściej. Wieczorem wciągam na noc zwykle z butli i rano na pierwszy głód też, ale potem, to już zajadam z łyżeczki. Co prawda jem jeszcze ciapy, ale umiem już wymemlać i połknąć. Taka jestem. Mi też się to podoba. Muszę się jeszcze nauczyć gryźć, a wtedy będę wciągać, co się da.

Do mojego domku przybył nowy mieszkaniec.
Przywieźli go znajomi rodziców, Agnieszka i Piotr. Przytargali go od pewnej pani, która kupiła go kiedyś swojemu synkowi, a któremu znudził się już jego zimnokrwisty towarzysz. Tak, to gadzina. Piękny jest, choć zimny i kolczasty. Trochę kłuje, ale nie za bardzo. Dotykałam, to wiem. Mama mówi na niego Agata, bo to agama brodata i w dodatku chyba dziewczynka. Ma takie szklane mieszkanko, z kijem do wspinaczki i żarówką grzewczą, bo smoki lubią się opalać. Zwierz został do nas przywieziony z całym rynsztunkiem, ale mama ma plan stworzyć mu nowy dom, tzn. nowe terytorium (jak mówi Ala), czyli terrarium. Musi tylko znaleźć na to trochę czasu. Napatrzyła się w internecie na piękne mieszkanka i chce, by nasz stwór też miał fajnie. Także chcę, by było mu u nas dobrze. Zaopiekujemy się nim najlepiej, jak potrafimy. Lubię zwierzęta. Często głaszczę moje koty i czasem poliże mnie nasz pies, a właściwie suka. Lubi to robić. Najbardziej lubi mnie liznąć po buzi, ale mama na nią wtedy strasznie krzyczy. Woli, gdy liże moje ręce lub nóżki. Ale muszę wam powiedzieć, że Aza jest sprytna i czasem mnie dopadnie, gdy nikt nie widzi. Najczęściej na moim bocianim gnieździe. Niestety zawsze ją nakryją. A ja to chyba nawet lubię. Mama uważa, że to jest fuj. Hmmm, nie wiem sama. Piesio mnie lubi i ja go też.
Ciekawe, czy Agata też mnie polubi?

Poznajmy się:

- Hania jestem.

- A ja jestem Agata.

Ala z Agatką

 

Cała Agata!

Dziś Dzień Dziecka, więc wszystkim dzieciom,

małym i dużym, zdrowym i chorym

życzę samych szczęśliwych chwil i dużo uśmiechu na twarzach!