Hana Nasza Kochana

Szwy zdjęte. Udało się zrobić to w warunkach domowych. Przyjechała pani doktor z hospicjum i wraz z pielęgniarką rach ciach ciach pozbawiły mnie sterczących niebieskich niteczek. W tym tygodniu odwiedziła mnie też zaprzyjaźniona pani chirurg, która to wyjęła tymczasowego foleya i założyła mi piękną, nową i co najważniejsze, mniejszą niż wcześniejsza, gastrostomię. Wężyk do podawania jedzenia jest cieńszy i krótszy. Wszystko takie jakieś zgrabniejsze. Pani doktor zadecydowała, że przydała by mi się pompa do karmienia. Po tej ostatniej operacji nie do końca jest wszytko dobrze. Jem teraz mniej i w związku z tym nocą budzę się głodna. Mama musi mnie wtedy dokarmiać. Nie jest to ani łatwe dla niej, ani przyjemne dla mnie. Do tego wszystkiego mam częsty odruch wymiotny. Tak, jakby chciało mi się ulać, ale nie mogę. Strasznie się przy tym męczę i płaczę. Od powrotu ze szpitala nie udało mi się przespać ani jednej całej nocy. Czekamy na sygnały z poradni żywienia, skąd zostanie mi wypożyczona pompa. Kiedy już będzie u mnie i będę mogła z niej korzystać, może wtedy jakoś lepiej będę przyswajać jedzonko i będę się mniej męczyć po karmieniu. Maszyna poda mi odpowiednią ilość w odpowiednio długim czasie. Marzę też, bym mogła się wreszcie dobrze wyspać. Dobrze, że teraz są ferie, bo mogę powoli dochodzić do siebie. Siostra pojechała szusować, więc w domu cisza i spokój. Ogarniamy z mamą, co jest do ogarnięcia. Prawie wszystkie kalendarzyki z tegorocznym 1% pojechały w świat i dobrzy ludzie pomogą nam teraz je rozpowszechnić. Bardzo dziękuję wszystkim, którzy zechcieli pomóc. Dobrze, że jesteście.
Buziaczki i papatki.
Z górskim pozdrowieniem od mojej siorki,
Wasza Hana