Hana Nasza Kochana

Wreszcie w domu. Czas zostawić za sobą szpitalne atrakcje. Muszę teraz szybko dojść do siebie i zacząć żyć na nowo. Bez brudnych śliniaków i dziesiątek pieluch pod brodą, czy też na kolanach. Zabieg fundoplikacji udało się przeprowadzić według wcześniejszych ustaleń. Profesor ze swoją ekipą musiał się trochę nagimnastykować, bo ponoć moja silna spastyka daje popalić nawet żołądkowi. Lekko nie było, ale dali radę. Dzielni lekarze. Nie poszli na łatwiznę i nie ciachnęli mi brzucha. Oszczędzili mi kolejnej wyszywanki na moim obolałym ciałku. Dzięki im za to. Po tym pobycie na chirurgii mam tylko kilka pamiątek w postaci trzech małych dziurek (jeszcze ze sterczącymi nitkami) na brzuszku, które są miejscami wejść laparoskopu. Przy okazji zabiegu zajęto się też moją dziurką wokół gastrostomii. Wycięto narastającą tam ziarninę. Wyjęto starą gastrostomię i dostałam tymczasowo cewnik Foleya w mniejszym rozmiarze. Kiedy rana się zagoi, to założą mi nowego PEGa. Wszystko po to, żeby dziurka trochę zarosła i aby babrząca się rana mogła się wreszcie zagoić. Tą wielką dziurą zawsze coś podciekało i miejsce to przez prawie rok nie miało szansy się wygoić. Mam nadzieję, że teraz wreszcie zrobi się piękna blizna i będzie tam sucho. Marzę o tym. Tak się składa, że niebawe u nas zaczynają się ferie zimowe, więc mam trochę czasu, żeby się ogarnąć i wrócić do normalnego życia. Teraz odsypiam i odpoczywam po ciężkich nocach na oddziale. Ale nic to. W końcu wszystko się ładnie zgoi i będzie dobrze. Wiadomo. Raczej nie może być inaczej.