Hana Nasza Kochana

Uff... Nareszcie chwila wytchnienia. Ten kurs galopek mnie ogromnie wymęczył. Szpital, wyjazdy, przedszkole. Wiadomo, jak trzeba, to daję radę, ale później jestem tym wszystkim bardzo zmęczona. Za chwilę zaczynam turnus w szpitalu i musiałam się przedwcześnie rozstać z przedszkolem. Jako, że bywam tam w kratkę (ze względu na turnusy, pobyty w szpitalu), to od nowego roku szkolnego będę znowu w innej grupie. Pożegnałam się z moimi paniami, koleżankami oraz kolegami. Co prawda, z całego składu był tylko jeden kolega, ale za to wszystkie cztery panie. Od września poznam nowe towarzystwo. Zapowiada się czworo dzieci i dwie panie. Jak będzie, to się zobaczy. W przedszkolu jest fajnie i pobyt tam dużo mi daje, ale intensywna rehabilitacja, jest dla mnie podstawą. Bez tego byłoby kiepsko. Moja silna spastyczność żyć by mi nie dała. Przedszkolne dwa razy po pół godziny fizjoterapii tygodniowo, to dla mnie kropla w morzu potrzeb. Muszę ćwiczyć dużo i często i nie mogę tego zaniedbywać. Bardzo się cieszę, że wreszcie ruszę z kopyta. Moje mięśnie rozluźnione botuliną już czekają na solidny wycisk. Cudownie się składa, że udaje mi się załapać na turnus finansowany przez NFZ, bo na subkoncie szału już nie ma, a to dopiero połowa roku. Następny procent zaksięgują dopiero pod koniec roku, więc muszę być oszczędna. A może by tak zorganizować w tej sprawie jakieś pospolite ruszenie? Trzeba pomyśleć.
...
A póki co...
Pogoda się wreszcie poprawiła, więc zażywam słońca, leniuchuję i przy tym się extra regeneruję. Relaksik to dobra opcja. Wrzucam na luz. Polecam!