Witam!
Powspominajmy...
Urodziłam się 31 marca 2010 roku.
Poród odbył się przedwcześnie, w 25 tygodniu ciąży mamy. Ja ważyłam wtedy 750 gram.
Był to dla wszystkich szok. Mniej niż kilo cukru, dużo mniej. Miałam urodzić się w pełni lata, a tu dopiero co wiosna nieśmiało zaglądała przez okna. Nie było wesoło. W dodatku niebawem Święta Wielkanocne. Urodziłam się niespodziewanie w Wielka Środę. (Z obwieszczeniem tej (nie)wesołej nowiny musieliśmy poczekać do zakończenia świąt, żeby nikomu ich nie popsuć). Mamusia szybko nadała mi piękne imię, pielęgniarka pochlapała moje czółko wodą i wypowiedziała jakieś magiczne zaklęcia. Nawet nie potraficie sobie wyobrazić, jak czuje się mama takiego dziecka, jak ja. Nie wie, jak długo nią będzie i czy w ogóle. Ludzie, którzy ją spotykali nie wiedzieli, czy gratulować, czy składać kondolencje. Mama się pogubiła. Ciężko jej było. Wszyscy najbliżsi nie wiedzieli, co się dzieje. Mama czuła się, jak w filmie. Stop klatka. Następne ujęcia? Wielkie znaki zapytania.
A dla mnie zaczął się długi, prawie trzymiesięczny pobyt w szpitalu, na oddziale intensywnej opieki noworodków. Mamę wypisali szybko (w Wielki Piątek). Te święta były mało świąteczne. Mama przychodziła do mnie prawie codziennie. Najpierw zaglądała przez szybkę inkubatora a potem, kiedy było to już możliwe tuliła mnie do piersi i próbowała karmić. Na początku niezbyt mi to szło, bo dostawałam mleczko sondą, prosto do brzuszka. Z czasem jednak posmakował cycuś i jakoś poszło. Mama to się musiała nagimnastykować. Nie było mnie (ssawki - pijawki) w domu przecież prawie 3 miesiące. Na szczęście pewna miła pani pożyczyła mamie laktator elektryczny (dziękujemy!) , znacznie lepszy od ręcznego, który miała mamusia. I zaczęło się zbieranie pokarmu. Mama przynosiła mi go do szpitala, gdzie karmiono mnie nim wspomagając karmienie sztucznym mlekiem.
 |
| Teraz jem, nie przeszkadzać! |
W trakcie pobytu na oddziale robiono mi wiele badań. Niefajnie było. Kłuli mnie gdzie się tylko dało, przetaczali krew, sondę przyklejali plastrem. Wyobrażacie sobie odklejanie takiego plastra z mojej główki?
Badali też oczy. Nie obyło się bez retinopatii, wylewów krwi do mózgu, zapalenia płuc, reanimacji, anemii i innych przyjemności. Ale o tym później, może. Nie lubię wspominać tamtych dni. Wolę pamiętać miłe chwile spędzone z mamą.
 |
| Nie ma jak u mamy |
Pewnego dnia odwiedziła mnie nawet moja starsza siostra Alicja. Pielęgniarki zezwoliły, by weszła na chwilkę się ze mną przywitać. Ala nie bardzo rozumiała, co się dzieje, po co mama niemal codziennie jeździ do szpitala i przesiaduje tam godzinami.
 |
| Odwiedziny Ali z tatkiem |
Gdy miałam niespełna miesiąc wywieźli mnie do innego szpitala na operację. Musieli mi zamknąć drożny przewód tętniczy w sercu (przewód Botala). Mam po tym zabiegu piękną pamiątkę - sporą bliznę pod lewą paszką. Po dwóch dniach wróciłam na stare śmieci. Nie obeszło się bez komplikacji. Zaczął mi się zbierać jakiś płyn w jamie opłucnowej, ściągali go drenem. Nie było dobrze. Miałam zapaść i ledwo się wygrzebałam. Od tamtej chwili jakoś powolutku ruszyłam do przodu. Powoli odłączali mnie od respiratora, pozostawiając na wspomaganiu oddychania. Na mamusi cycusiu nauczyłam się ssać, zaczęłam przybierać na wadze, aż w końcu odłączyli mi tę paskudną sondę i przenieśli najpierw na salę przejściową, a potem na otwartą, na patologię noworodków. Oj, jaki luz. Tutaj byłam już właściwie poodłączana od całej masy przewodów oraz respiratora i innych wspomagaczy oddechu. W pełni samodzielnie zaczęłam oddychać 12 maja. Mogłam się tu do woli tulić do mamy, a jak jej zabrakło dawali mi smoczka.
 |
| Na moim przewijaku. Ile tu miejsca! |
Boże,dlaczego tak się dzieje!!!
OdpowiedzUsuń