Nie odzywam się ostatnio, bo ciężko pracuję i nie mam czasu. Na turnusie nie ma lekko. Ćwiczę codziennie i idzie mi coraz lepiej. Już mogę się wyprostować prawie bez bólu. Jak wiecie, począwszy od stycznia włóczyłam się po różnych szpitalach i moja rehabilitacja nie była zbyt systematyczna. Zastałam się nieco. Do tego wciąż pobolewa mnie moja z rurką w brzuchu dziurka. Na początku turnusu było mi bardzo ciężko. Wszystko mnie bolało i mięśnie nie chciały ot, tak po prostu poddać się ćwiczeniom. Lekko nie było, ale z czasem wszystko puściło. Po kilku tygodniach ćwiczeń udało się postawić mnie przy wałku w pozycji wyprostowanej. Oczywiście nie stoję sama. Z pomocą terapeutki (i trochę też mamy) próbuję łapać pion. Teraz dopiero widać, jaka jestem długa. 110 cm (czy coś koło tego) w tej pozycji robi wrażenie. Zwykle siedzę, albo jestem zgięta, więc tego tak nie widać. Waga też trochę poszła w górę, bo przecież codziennie rurą wciągam do brzucha moją odżywkę. Nie przyjmuję co prawda całej zaleconej przez dietetyków dawki, ale efekty widać. Nie daję rady przyjąć tak dużej porcji. Trochę ulewam i źle się czuję, jak za dużo dostanę. W poradni żywienia, gdy niedawno byłam na wizycie kontrolnej, pani doktor zaleciła mi nie poddawać się w walce o większe porcje i zaproponowała, by zagęszczać mieszankę Nutritonem. Pobrano mi też krew do badań, zważono i zmierzono. I jest kolejny mały sukces. Przez trzy miesiące przybrałam na wadze 600 gramów! Dla mnie to nie lada wyczyn. Sumując, moja waga na dziś, to całe 13,6 kg. Pierwszy raz przekroczyłam 13 i pół kilograma. Mój brzuch się delikatnie zaokrąglił i mam nadzieję, że ręce i nogi niebawem zmienią się z patyczków w dorodne kończyny. Tak więc, walczę dalej o wzrost wagi, by być silna i dawać radę rehabilitacyjnym wygibasom. Turnus szpitalny dobiega końca, ale na horyzoncie już widać kolejny, wyjazdowy. Zaraz zaczną się wakacje i będzie dłuższa chwila relaksu. Tylko, co z pogodą? Ta klimatyczna szarpanina jest nieznośna. Mam nadzieję, że to się odmieni i lato będzie ciepłe i przyjemne. Czego i Wam życzę.
